Guardiako aintzirak

Powered by Wikiloc

Guardiako aintzirak Arabako Errioxaren bihotzean dagoen Biotopo Babestua da, Guardia harresiz inguratutako herritik oso gertu. Iparraldean Toloño Mendilerroa, mendebaldetik ekialdera eskualdearen muga ezartzen duen mendigunea, gailentzen da paisaian.

 

Aintziretara erraz iritsiko gara Laguardiatik. Horretarako, errepide nagusia hartuko dugu Logroñorako noranzkoan eta mahastietan barneratzen diren hainbat landa-bidetatik joango gara.

Ezaugarri bereziak dituelako izendatu zuten biotopo babestu lau urmael hartzen dituen aintzira-multzoa. Carravalseca eta Carralogroño aintziretan, esaterako, irudi bitxia ikus dezakegu, batez ere, uda garaian. Gatzaren zarakarrak zuritutako sakonune lehor eta lauak topatuko ditugu bertan.

 

Urtaro hezean metatutako ura lurrintzen denean sortzen da gatza. Izan ere, leku horietan pilatzen den urak ez du inolako irteerarik, ez baitu inolako ibai edo errekastorekin lotunerik. Inguruetako muinoetatik jaisten den urak eta euriak berak sortzen dituzte urmaelok. Euri-garaian urez betetzen dira, baina gerora, lurruntzearen ondorioz, ura galtzen dute, eta uretan disolbatutako gatza gainazalean gelditzen da.

Musco izeneko aintzira ere ageri da naturgunean, baina azken hau lehortuta dago, bertako lurrak laborantzan erabili zituztelako. Dena den, urmaela berreskuratzeko lanean dabiltza orain. Paulgo Praoko urmaela, berriz, ez da berez sortu. Erreka batetik datorren ura erabili zuten urtegi txiki hori egiteko. Aintziraren inguruan, gainera, bide bat dago, baita migrazio garaian urmaelok atsedenleku gisa erabiltzen dituzten hegaztiei behatzeko tokiak ere.

 

Klikatu hemen ARGAZKIAK ikusteko 

http://askemikel.blogspot.com/2022/02/guardiako-aintzirak.html

Himalaia: Gokyo eta Khumbu haranak

 

Paisaia bada poema ere,

inola ere ez da mutu;

nori bere estrofa diotsa

harmoniatsu bezain altu.

 

Bitoriano Gandiaga “Izadiminez”

 

 

 

Sonam-ek bere “khangpa” erakutsi digu. Ez da ohiko etxe bat. Himalaiako ortzia du sabaitzat  eta inguratzen duten izotzezko mendi garaietatik esekitzen diren baso eta haran biluztuek mugatzen dute albo guztietatik. Ilargi eta eguzkiaren taupaden erritmoaren baitan mugitzen diren herri eta bazter ederrak, denborak beste dimentsio bat hartzen duen paisaia erakargarria, natura guztiaren jabe den espazio harmoniatsua, sentimenduak loratzen laguntzen duen sehaska kulunkagarria, ehunka urteko usadioei loturiko sherpa herriaren bizilekua... Sonam-en “khangpa” ez da ohiko etxe bat. Bizitza oso bat da. Bizia den bizitza oso bat. 

 

Luklarantz

Hegazkin txikiaren leihotik Kathmandu-ko paisaiari so geratu gatzaizkio. Gure mendean budisten estupak, kale zalapartatsuak, Bagmati ibaiak marrazten duen lerro irregularra... hamaika postal koloretsu, bizirik irauteko hamaika espazio desorekatu, bizitza itzaltzeko hamaika bazter ezkutu. Himalaiara gerturatzen goazen heinean, berehala ohartu gara haran eta mendi gandorretan lerro meheak marratzen dituzten bidezidorrak infinituan galtzen direla eta mendien magalak bortizki amiltzen direla ibaietan ito arte. Ertzik gabeko panoramika mugagabearen sinfonia. Dena da txikia eta handia aldi berean. Eta neurririk gabeko eszenatoki honetan miniaturazko mundu bat, gertutik, barren-barrenetik ezagutu nahi dugun mundu erakargarria, naturaren altzoan piztu eta lokartzen den sherpen “khangpa”.

Zerumuga ebakitzen dituzten mendi garaiak begiztatuko orduko ohartu gara Sagarmatha-ko atarian gaudela, baina hegazkin txikia sakanerantz jaisten hasi denerako paisaia ahaztu eta izuak urduri jarri gaitu. Azkenean, Lukla-ko aerodromoan lurra hartu dugu. Mendizaleen motxilak eta petateak garraiatzen dituzten zamaketariez beterik daude bazterrak, rupia batzuen trukez hurrengo egunetarako lana emango diegun esperoan. Harrabots honetan galdurik norbaitek gure izenak ozenki bota ditu airean. Sonam da, datozen hamabi egunetan bide erakusle eta bidelagun izango dugun sherpa, eta haren ondoan gure zama bizkarrean garraiatuko duen “rai” etniako Ram gaztea.    

Izen iradokitzailea duen Paradise lodge-an lehen tea dastatu eta berehala murgildu gara Lukla-ko kale estu eta luzean. Paisaia berriari so zirrarak hartu gaitu eta metro gutxiren buruan begiak ezin ase ekin diogu gure abentura honi. Azken etxea atzean utzi eta Sagarmatha-ko lurraldera ongi etorria ematen duen ataria gurutzatu aurretik, jainkoei zuzendutako otoitzak irudikatzen dituzten gurpilak dantzan jarri ditugu erreguak egin eta desiorik gizatiarrenak eskatuz. Beteko ote?     

  

Sherpen hiriburuaren kolore festa

Bat batean, andanan doazen turista, mendizale eta zamaketarien joan-etorri etengabean murgildu gara. Bazter guztiei so eta gure ingeles traketsaz baliatuz, Sonam-i galdezka hasi gatzaizkio begien aitzinean agertzen zaigun guztiaren esanahi eta arrazoiak jakin guran.  Pazientzi handiz eta beti irribarre zabal batez, bere khangpa-ren sarreran deskubrituz goazen guztiari izena eta izana jartzen dio, bere etxea apaindu eta edertzen duten zoko eta xehetasunen azalpen neurtuak, gure interesa asetzeko lain. Eskolara doazen umeen algara biziak gure arreta bereganatu du, zuhaitzen artean ezkutaketan, loreak bildu eta irribarre zabal batez gure argazki kameraren klik-a noiz egingo zain. Kusum Khangkaru mendi garaiaren magaletan eguzkiaren azken izpiak irristatzen hasi direnerako Phakding-era heldu eta bertan igaro dugu lehen gaua.  

Bezperan piztutako neurririk gabeko jakin minez abiatu gara Dudh Kosi ibaiaren paraleloan marrazten den bidezidorrean zehar. Tarteka, erakargarriak bezain ziragarriak gertatu zaizkigun kablez eta burdinez eginiko zubi esekiak zeharkatu eta maldan gora abiatu gara. Emeki-emeki heldu gara sherpa herriaren hiriburura, Namche Bazar-era hain zuzen ere. Igitai itxura duen haran malkartsu batean gora egiten duen herri honek anfiteatro baten harmailetan etxeak barreiatzen diren argazki koloretsua eta bizia du. Xehetasunik galdu gabe, herria, herritarrak eta hauen bizimodua ezagutu asmoz kale artean galdu gara, merkatuko anabasa, monasterioaren misterioa, dendarien zalaparta eta paisaiaren babesean.

Biharamunean, Sonam-ek Haran Berdean kokaturik dagoen Khumjung-era joan eta bere jaiotetxea ezagutzera gonbidatu gaitu. Masailak eguzkiaren indarrez belztuta dituen bere amak hartu gaitu, atseginez, te bat hartzen dugun bitartean bere etxe xumearen gelak apal erakutsiz. Thamserku eta Kang Tega mendi garaien gailur eta izotzezko magalei begira amets egiteko beta hartu dugu segidan, ezinezkoa zaigun hori eskura izango bagenu lez. Namche Bazar-era itzuli eta gauak lagundu digu ametsa betetzen.

   

Gokyo haranaren biluztasuna

Egunsentiaren argitasunarekin batera, nagitasunak astindu eta Namche Bazar-eko eskailera amaigabeetan soseguz egin dugu gorantz. Lehen bihurgunera iristean, gure etxean argazki eta irudietan maiz ikusi eta amestu ditugun munduko mendi garai eta ederrenak aurrez aurre paratu zaizkigu: Ama Dablan, Nuptse, Lhotse eta bi hauek lotzen dituen harresi ikaragarriaren gainetik bere buru ilun lurruntsua erakutsiz Sagarmatha (Everest edo Chomolungma).  Emozioek azkar kilikatu dute gure barrena, elkarri begiratu diogu, mutu, dakusagun paisaiaren bakarrizketari erne, detailerik galdu gabe, Sonam-ek iratzarri gaituen arte.

Tawoche, Cholatse eta Arakam Tse mendien paraleloan zabaltzen den bideak paraje berrietara gerturatu gaitu. Mugagabeak diruditen magalez osaturiko lur biluztuak, lortezinak ematen duten izotzezko mendi gailur zorrotzez marrazturiko zerumuga amaigabea.  Errododendro bakan batzuk eta te landare basatiek lekua aurkitu duten Gokyo haranaren altzoan gaude. Eta eszenatoki erraldoi honen hondoan, Cho Oyu menditzarraren presentziak inguratzen gaituen paisaiaren collage perfektuari falta zaion azken pieza ezin ederragoa. Gokyo Ri-ko gailurrera (5.357 m) igo eta jainkoei eskainitako ifrentzu usain artean 360º-ko panoramika bikainaz gozatu dugu luzaroan, isilik, paisaiaz maitemintzeko ahaleginduz, naturak erakusten duen indarrak liluratuz.   

 

Khumbu glaziarraren handitasuna

Bezperan egindako elurrak bazterrak zuritu eta neguko giroa nagusitu da isiltasuna jabe den paraje eder hauetan. Erritmo motelaz Cho La Pass-eko lepora (5.368 m) zuzentzen den xenda estu eta pikoa jarraitu dugu. Nirekha Peak-en magaletik ihesean doazen izotzezko bloke erraldoi eta mehatxatzaileek erakarri dute gure atentzioa, askatu eta gure mendean hautsiko ote diren beldur. Glaziarrean zehar bete ditugu hurrengo minutuak, ezker-eskuin zabaltzen zaigun ikuspegi dotoreari so. Kasik bost mila metrotan gaua igaroko dugun Lobuche-ko lodge-ra iristean nekea gailendu zaigu eta afari oparoaren ostean, ohe xumeak eskaini digun espazioaz jabetu gara hurrengo egunak oparituko dizkigun ezusteen esperoan.

Egunsentiaren argitasunak iratzarri gaitu. Teak berotutako edalontzia eskua artean estutu eta zurrut txikiak eginez gorputza girotu dugu. Gora Shep-era heldu eta bat batean, Pumori, Lingtren, Khumbutse eta Nuptse menditzarren izotz eta haitzezko zirku perfektua agertu zaigu aurrez aurre. Eta hauen altzoan Sagarmatha eta Lhotse-ra igotzeko oinarrizko kanpamendua, glaziarraren gainean eraikitako kolore anitzezko herrixka. Kala Patthar-eko gailurrera (5.545 m) heltzean, haizeak bortizki astintzen dituen otoitz-zapi koloretsuek egin digute harrera. Munduko mendi garaienari so geratu gatzaizkio, bere buru ilunari darion lurruna airean barreiatzen delarik. Mutu geratu gara inguratzen gaituen paisaiarekin, gure begiek dakusaten irudiek hitz egiten digute soilik.

Oinarrizko kanpamenduari bisita azkarra eta etorritako bidetik itzuli gara. Khumbu-ko glaziarrari diosala egin eta haranean zehar jaitsiz atzean utzi ditugu Lobuche, Periche eta Pangboche herrixkak. Tengboche-ko monasteriora heltzean ezin izan dugu ekidin begirada goi mendietara zuzendu eta sei mila metro gaindi zutitzen diren gailurrekin liluratzea, serac-jauzi itzelak jaurti eta oreka miragarrian mantentzen diren tontor zorrotz helezinak. Erraldoi hauen mendean lasai dirau monasterioaren bizitzak, egunsenti eta arratseko monjeen otoitzen erritmoan, naturak airean musikatzen duen konpasean.  

Bizitzak normaltasunez darrai Nepalgo goi haranetan; nekazariak beren soroetan lanean, umeak eskolarako bidean, agureak egurrezko eserlekuetan berbetan… gizarte bat bere eguneroko errutinan murgildurik bizi da. Collage honek, inguratzen gaituen haitz eta izotzezko eszenatoki zoragarria bezainbeste liluratu gaitu. Ibilaldi honen azken eszena Lukla-ko aireportu txikian bizi izan dugu, Sonam eta Rai agurtu eta noizbait berriro itzuliko garela promesa egitean. Lagun maitagarriak besarkatu, hegazkin txikian sartu eta  sherpen “khangpa”tik urrutiratu gara tristuraz. Laster arte!      

     

 …

Kathmanduko kaosean murgildu gara. Swayambunath-eko amaierarik gabeko eskaileretan gora, Pashupatinat-eko Bagmati ibaian errauste zeremonietan erretako gorpuen kearen arrastoan, Bodhnath-eko stuparen inguruan monje budisten otoitzen itzulian, Patan-eko tenpluen artean jiran, Indra Chowk eta Asan Tole-ko kaleetako zalaparta amaigabean galdurik... Atzean geratu dira hamabi egunez Sonam-ekin ezagutu eta gozatu ditugun Gokyo eta Khumbu-ko haranak, sherpen herrixka koloretsuak, isiltasuna eta ifrentzuaren usaina nagusitzen diren budisten monasterioak, merkantziaz zamatutako yak ilara luzeak, Dudh Kosi ibaia gainditzeko zubi esekiak, Tehngboche-ko magaletan loratzen diren errododendroen distira… eta batik bat Himalaiako zerua egunero marrazten duten sherpa ume maitagarrien irribarrea.

Hau guztia da Sonam-en “khangpa”, hau guztia da Sonam-en etxea, mugarik ez duen mundua, imajinazioak ihes egiten duen espazioa adeitsua, gizakiaren ezkutuko sentimenduak ernetzen dituen lur ziragarria. Danebad Sonam! Danebad zure etxearen ateak parez pare irekitzeagatik, bere erraiak erakutsi eta gozatzen uztegatik, gure ezkutuko sentimenduak azal arazteagatik. Danebad Sonam, mutu ez den zure paisaia gurekin konpartitzeagatik.  

Klikatu hemen ARGAZKIAK eta BIDEOAK ikusteko 

http://askemikel.blogspot.com/2015/02/himalaia-gokyo-eta-khunbu-haranak.html

http://askemikel.blogspot.com/2015/02/himalaia-sherpa-herria.html

http://askemikel.blogspot.com/2021/09/xerpen-herria_19.html

http://askemikel.blogspot.com/2021/09/himalaiako-zamaketariak_19.html

http://askemikel.blogspot.com/2021/09/himalaiako-umeen-begirada_19.html

Powered by Wikiloc

Peña Abeja 847 m, cuevas, salinas y Monasterio de Herrera (Burgos)

 

Vamos a unir la montaña y la cultura en este camino deliciosamente escondido entre los montes Obarenes. Partimos del pueblo de Ircio por la BU- 735 a 6 km de Miranda de Ebro y avanzamos por la carreterita paralelos al río y la vía del tren hasta llegar a un pequeño aparcamiento donde dejamos el coche y un letrero a mano derecha nos indica Yermo Camaldulense de Herrera. Si continuamos por la carretera hacia Haro pasamos frente a los Riscos de Bilibio donde se asienta la ermita de San Felices conocido por la Batalla del vino. Seguimos la pista 3 km bajo la Sierra de Gobera por el GR 99 o Camino del Ebro.

Es una zona con diversos caminos donde confluyen senderos hacia La Rioja y Burgos y que en otras épocas fue una zona de riqueza por su minas de hierro, carboneras, hornos, abundante agua y salinas. Actualmente, ha perdido su esplendor quedando los caminos a penas transitados por montañeros y ciclistas.

Explicación de cómo funcionaban las salinas.

Pasamos junto a unas antiguas salinas identificadas con un cartel informativo y donde podemos ver diferentes depósitos, resto de construcciones y un pozo profundo de donde se extraía la sal. 

Depósito de las salinas.

Antes de llegar al monasterio encontramos sin señalar las cuevas artificiales de Herrera a la izquierda unas pequeñas y a la derecha las más amplias. Se desconoce si en otros tiempos fueron pobladas por trabajadores de las minas y salinas o por eremitas rupestres para su vida ascética y meditación o quizás por ambos. 

Sin duda, entrar en ellas con linterna es toda una aventura con diferentes pasillos y estancias, un pequeño mundo de apartamentos subterráneos.

Llegamos a los sólidos contrafuertes del monasterio escondido que tras los muros de piedra nos regalan paz. Todo el entorno natural está envuelto en sosiego y oración alejados del mundo entre montañas. 

Aunque ya sabíamos que no se podía entrar a visitar no perdíamos la esperanza de que algún monje eremita con su hábito blanco cruzara la puerta del recinto monacal para una tarea rutinaria y ver los restos medievales del antiguo convento por la puerta entre abierta. 

Aunque teníamos la opción de tocar la campana para comprar miel daba un poco de reparo romper su silencio por nuestro interés. Nos contentamos con el cartel de: los hombres pueden entrar a la oración de 15 a 17 h los martes y jueves.

Yermo camaldulense de nuestra Señora de Herrera.

Es un rincón fuera del tiempo. Al acercarnos sientes un imán que te da alegría por dentro: - Qué bien que existan lugares sin cobertura y sólo una pista para 4x4 lo una a la civilización…!. Yermo significa desierto, y de eso se trata, de una vida eremita de silencio, soledad y custodia en la humilde celda con huerto que no podemos ver. Estamos ante una antigua abadía medieval cisterciense del siglo XIII abandonada tras la desamortización de Mendizabal en el siglo XIX y que actualmente once frailes eremitas forman la comunidad camaldulense, única en España. Según parece hay lista de espera para entrar.

Continuamos por la pista que bordea el monasterio durante 3 km desviándonos en un cruce a la izquierda para ascender desde una señal verde de pintura a la derecha dejando la pista por un bosque húmedo hasta Peña Abeja 847 m.

Peña Abeja 847 m

Nos espera un bonito mirador con un roquero y buzón curioso en forma de abeja, bien trabajado que nos recuerda a la miel de los monjes eremitas. Desde arriba tenemos una bonita vista amplia del monasterio rodeado de montes y las pequeñas celdas austeras con huerto de cada monje donde viven en soledad.

Descendemos por el mismo sitio y pasamos una vez más por el monasterio y a modo de túnel del tiempo regresamos por el puente de la autopista hasta el aparcamiento.

Distancia: 12km total. Desnivel: 350 m

Markizeko kobak

Powered by Wikiloc

 

Markiz, Arabako Mendialdeko herri txiki bat da. Fatxadetan harrizko etxe tzar armarridunak daude oraindik. Joan den mendeetan hiribildu garrantzitsua izan zen.

Markizetik irten gara, errekarekiko paraleloan. Bideak San Joan ermitaren ondora eraman gaitu. Erromaniko estilokoa, 1984an Monumentu Historiko-Artistiko izendatua izan zen. Bere horman, XIII. mendeko inskripzio bat kontserbatzen da. Gaztelako Fernando erregearen lurrak ziren. Hemendik, harrizko monolitoetatik igarotzen den bidezidor bat irteten da. Hareharrizko labar-multzo honetan lehen bi koba edo barrunbeak aurkitu ditugu. Gari-soroa zeharkatu eta Peña del Castillorantz zuzen joan gara. Haitza gotorleku gisa erabili zen eta haren sarreran "Erreginaren igerilekua" izeneko uharka, eta goiko solairura igotzen ziren mailak ikusi ditugu. Haitza gotorleku gisa erabili zen.

Aurrera jarraitu dugu Beolarrako ermitaren bila. Bidaburdako haitzen artetik igaro eta ikusgaitz den xendak Espinal gain aldera igo gara, ermitatik gertu. Beolarrako ermita, XIII. mendekoa, erromanikotik gotikorako trantsiziokoa. Gain txiki batean dago eta haran osoa menderatzen du.

Abiapuntura itzultzeko, pista zabaletik jaisten hasi eta berehala pista saihestuko digun bidezidor bat bilatu dugu, ermitara iristeko erabiltzen den bide zaharra da. Bertatik, Markiz herriraino jarraitzea besterik ez da.

 

 

Klikatu hemen ARGAZKIAK ikusteko

http://askemikel.blogspot.com/2021/04/markizeko-kobak.html

LINDUS - TRONA desde Orreaga/Roncesvalles

 

   

Nos acercamos hasta Orreaga, Amaia, Edurne, Álvaro y yo en una fría mañana de enero, -7º marcaba el termómetro cuando llegamos a las nueve de la mañana, para realizar una sencilla pero agradable y placentera circular pasando por la cima de Lindus. 

Aparcamos en el parking de la parte trasera de la colegiata de Roncesvalles, desde donde iniciamos la caminata en busca de la carretera, la cruzamos y junto al edificio Itzandegia nace una camino que nos lleva hasta una granja-quesería, donde conectamos con una pista que nos lleva a un bonito abetal el cual atravesamos hasta llegar a otra nueva pista, separada de la actual por una alambrada, la cual pasamos por su correspondiente portela. Esta nueva pista, es el antiguo camino de Aldudes a Roncesvalles, y por donde pasan la GR-11 y una variante de la GR-12. Giramos a la derecha y comenzamos a recorrer la nueva pista introduciéndonos en el valle de Xiringoa, seguimos la pista paralelos a la regata Xubingua  hasta llegar a una zona de amplias praderas con varias charcas, y seguidamente llegamos al lugar donde se unen varias regatas, para formar la regata de Xubingua. En este punto nos encontramos una encrucijada de caminos, con un poste indicador de las diferentes direcciones, nosotros seguimos hacia el collado de Atalozti, siguiendo las marcas de la GR-11, en este punto comienza la subida hacia el collado, que por pista va subiendo por un bonito hayedo, hasta salir de él, por amplias campas,  en las cercanías del collado de Atalozti, donde llegamos y desde donde tenemos unas grandes vistas de la zona, destacando hacia el sur el Mendixuri y Mendiaundi, blancos por la intensa helada y cencellada. En el collado de Atalozti se unen la GR-11 y GR-12, para seguir camino hacia Sorogain.

En el mismo collado, junto a un poste indicador y a ambos lados de la alambrada de separación de municipios vemos los primeros restos prehistóricos: un par de túmulos formados por amontonamientos de piedra y tierras. Son los túmulos de Atalozti. Ahora seguimos por el cordal hacia el noreste, siguiendo la alambrada, donde llama la atención la Peña del soldado, una gran roca aislada visible desde los túmulos. .............

El repor completo en: 

https://covaloria.blogspot.com/2022/02/lindus-trona-desde-orreagaroncesvalles.html

 

Bandamako galdara (Kanaria Handia)

Powered by Wikiloc

 

Bandamako galdara sumendi baten zatia da, bai. Baina bere itxura gorabehera, ez da zehazki krater bat, honen hondoratzea baizik. Hau da, erupzioan (duela 2.000 urte inguru), krater bolkanikoa estaltzen zuen gainazaleko geruza galdararen gainean erori zen, eta gaur egun goiko ertzetik ikus daitekeen zulo handia eragin zuen.

Bandamako galdara erupzio-prozesu baten emaitza da, duela 4.000 edo 5.000 urte inguru hasi eta erupzio handi batekin amaitu zena. Prozesu horren ondorioz, esan bezala, sumendiaren estaldura kamera magmatikoaren gainean hondoratu zen. Eta horixe da, hain zuzen ere, gaur egun mirets daitekeena: ia biribila den zulo handi bat, kilometro bat baino gehiagoko diametroa duena, 3 kilometroko perimetroa eta 200 metro inguruko sakonera duena.

Bandamako galdararen goiko aldean, harkaitz handiak daude, baina, hala ere, haietan egindako bidezidorretatik gaindi daitezke, babestutako gune horren hondoraino iritsi arte (ordu erdiko ibilaldian). Barrualdeari dagokionez, landaretza ugariz estalita dago, batez ere lentiskoz, gorostiez, espezie desberdinetako palmondoez, dragoiez, sabinez, almazenez, mokanez eta marmolez osatua.

 

 

Klikatu hemen ARGAZKIAK ikusteko

http://askemikel.blogspot.com/2022/01/bandamako-galdara-kanaria-handia.html

Atxarre

Powered by Wikiloc

 

Atxarreko ibilbide biribilak Urdaibaiko baso erakargarri eta zeharkaezinenetako batean sartzera gonbidatzen gaitu, artadi kantauriarrean. Kanalatik abiatuta, San Martin baselizara hurbiltzen da ibilbidea, artadian korridore natural batetik sartzeko. Bertan, basoa eta karsta ageri dira. Dantzalekuko bidegurutzera iristen da bidea, sorginen biltokira, Atxarre tontor hurbilaren itzalean. Izan ere, tontor zoragarri honetako ikuspegia opari bat da begientzat. Dantzalekutik Akordarantz jarraitzen du bideak, eta basoak baserriko paisaiari eta bertako ekosistemari, landazabalari, lekua uzten dionean iritsiko gara bertara. Ibilbideak Akorda, Gametxo eta Antzora auzoak zeharkatzen ditu, estuariora hurbiltzen gaituen bitartean, non Laidako hondartza ederra dagoen, kostaldeko paisaia eder honetako altxorretako bat. Arketako kanpinaren ondotik igaro ondoren, errepidetik urrundu eta Kanalara itzuliko gara barrualdeko bide batetik

Klikatu hemen ARGAZKIAK ikusteko 

http://askemikel.blogspot.com/2022/01/atxarre.html

BAIGURA Y MOTXORRO desde ELCOAZ. 22-1-22

 

Al Baigura había subido siempre o desde Abaurregaina o desde Azparren y tenia ganas de subir por su parte sur oeste, desde el valle de Urraul Alto. Así que me voy junto con el amigo Andrés hasta el pueblo de Elcoaz (710 m.), donde daremos inicio a la caminata de hoy. Aparcamos en mitad del pequeño pueblo, justo enfrente de un cartel donde dan información de dos rutas marcadas, que nos llevan hasta nuestros objetivos, las cimas de Motxorro y Baigura.

Comenzamos a caminar en dirección norte por la pista de cemento que sube a Aristu, y cuando llevamos recorridos unos 400 m., aproximadamente, la abandonamos hacia la derecha, cruzando la regata que desciende del barranco de Sandoain. Continuamos por la pista con dirección noreste, pasamos por la pequeña foz que ha formado el río Areta, y seguimos por la pista hasta encontrarnos con una regata que la cruza, entonces tenemos un hito a la izquierda que nos marca el inicio de una senda que sube paralela a la regata, hasta llegar a un puente de cuatro troncos, que hay que pasar con mucho cuidado, cruzamos un arrastradero y justo enfrente tenemos el hito que marca la senda a seguir, es el camino de Areta que va subiendo entre los robles y los bojes. Pasamos junto a una borda en ruinas y llegamos al Portillo de Areta (1080 m.), lugar donde enlazamos con la Cañada de los Salacencos, y lugar donde conectamos con una de las rutas marcadas, y donde comienzan a aparecer las hayas y una fina capa de nieve que irá en aumento según ganamos altura.  Seguimos por la cañada y las marcas, que nos llevan hasta los Llanos de Areta (1160 m.), poco antes pasamos junto a un refugio de cazadores, con una fuente en la entrada. En los llanos giramos hacia la izquierda y abandonamos la cañada, y siguiendo las marcas por medio de un bonito hayedo llegamos hasta el Puerto de Areta (1268 m.), donde seguimos por el camino de la derecha, hasta llegar a un poste indicador (1363 m.), donde nos indica, el giro hacia la izquierda, para subir a la cima del Motxorro (1442 m.), cima de grandes bloques equipados con grapas para facilitar la subida hasta su buzón...................

      

 

 

El repor completo en:

https://covaloria.blogspot.com/2022/02/baigura-y-motxorro-desde-elcoaz-22-1-22.html