Cueva de los Goros, Ganalto y Olazar desde Otogoien

El motivo principal de esta salida es la de visitar la Cueva de los Goros cerca de Huerto Arriba (Otogoien en Euskera). Se trata de una de las cavidades más famosas de Araba, y yo aun no las conocía. La cavidad tiene por entrada un espectacular porche de cinco ventanas de entrada situadas a dos alturas o niveles. Estan relativamente cerca de Vitoria-Gasteiz y tienen una entrada muy fotogénica y fácil de alcanzar (sobre todo ahora que esta marcado el acceso con una gran flecha hecha de piedras).
Y según he leido la oquedad de los Goros llega a tener un desarrollo de dos kilómetros, aunque yo me quede en la entrada, y en el nivel superior. El agua, mayoritariamente, brota de la cavidad inferior, aunque en época de mucha agua, ésta puede brotar de las ventanas superiores formando una caudalosa cascada. Por tanto deberemos extremar las precauciones en epoca de lluvias o tras las mismas. Mencionar tambien que dentro de ella se han encontrado, en las investigaciones realizadas en los años 60, restos visigodos (armas y un cinturón), y de las épocas de hierro y bronce..
Y aparte de visitar las cuevas, pues tambén pasaremos por las cimas de Olazar y Ganalto para hacer una circular de unos 13 km por la Sierra Badaia, perfecta para una mañanera tranquila o para un entreno de trailrunning ya que el terreno es muy comodo.

Mas info: https://zieft.blogspot.com/2021/02/olazar-ganalto-y-cueva-de-los-goros.html

Peña Negra y Eskorla. Privilegios para las mas pequeñas

 

Hoy no os traigo ninguna aventura de las mias, bueno, o si. Ahora mis aventuras, casi siempre son en compañia, y de la buena, con las feminas de la casa. Intentando disfrutar como mejor podemos de la situacion actual en la que nos encontramos, pues aprovechamos para dispersarnos, respirar aire sin filtros, y encontrar nuestro rincon al aire libre donde poder quitarnos el bozal un rato (porque no decirlo, si es una realidad)

Aparcamos el vehiculo en el parking al que llega la pista de Onsoño, pero cuidado, que estamos dentro de los limites del Parque Natural de Goikomendi-Kuxkumendi, y es necesario disponer de permiso especial........

Seguir leyendo: https://nosoyuntxapeldun.wordpress.com/2021/02/07/pena-negra-y-eskorla-privilegios-para-las-mas-pequenas/

Manaslutik itsasora, Lur Uribarrenekin

 

“Ni uretan naiz patroia, mendian laguna naiz”. Pixka bat ezagutzen dugunok, badakigu bihotzez ari dela. Lur Uribarren (Elantxobe, 1987) txikitatik hasi zen arraun munduan, patroi, eta talde handietatik igaro da. Azken urteetan, ordea, mendian hasi eta zailtzen ari da, eta ez nolanahi gainera. Iaz, Ama Dablam-Everest espedizioan izan zen, Alex Txikonekin. Aurten, berriz, Txikon bera gidatzen ari den Manasluko espedizioan izan da. 8163m, munduko zortzigarren tontor garaiena da Manaslu. Erronka ez da erraza. Neguko lehen igoera poloniarrek egin zuten, 1984an, baina espedizioa azaroan hasita. Himalaiako espedizioetan abenduaren 21ean hasten da negua eta otsailaren 28an amaitzen. Horregatik, Manaslura negu betean igo nahi izan dute euskaldunek, Simone Moro (Bergamo, Italia, 1967) alpinista handia taldean dela. Espedizioa amaitu gabe itzuli da Uribarren Euskal Herrira, ikasketak eta arraun denboraldia tarteko. Lur patroia ezagutzen dute askok, guk Lur mendizalea ezagutu nahi izan dugu.

 

Zein izan da zure lana Alex Txikonek gidatutako espedizioan?

Taldeari laguntzea izan da nire lana, materiala eramaten, bidea prestatzen. Lan handia eduki dugu, elur asko zegoen oinarrizko kanpalekutik lehen kanpalekura eta gogorra izan da. Manaslu oso mendi haizetsua da, elurra botatzen duenean asko botatzen du, eta dena jartzen du hankaz gora. Behin baino gehiagotan gertatu zaigu zabaldutako arrastoa elurrak estali eta berriz zabaldu behar izatea.

Espedizioak asko aldatzen dira neguan eta udaberri-udazkenean, ezta?

Bai, espedizioa erabat aldatzen da garaiaren arabera. Gainera mendi bakoitza mundu bat da: Everestek Khumbu dauka, izotz kaskada, izotz eskalada egin behar da bertan; Ama Dablamen gerturatzeko bide osoa arkaitzezkoa da, ondoren ertz zorrotza dauka eta goian elur-izotza eskalatzeko; Manasluk lehen kanpalekuraino oso glaziar handia dauka eta elurra botatzen duenean asko pilatzen da behean. Gu joan garenean, elur asko zegoen eta lan handia izan dugu arrastoa zabaltzen eta sustoren bat edo beste ere bai. Glaziarra zeharkatzen ari ginela xerpa bat arrakala batean erori zen, zorionez sustoa baino ez zen izan. Neguan haizeak oso gogor jotzen du, tenperaturak oso hotzak dira eta baldintzak oso gogorrak. Izozteekin oso adi ibili beharra dago.

 

Aukera ikusten duzu taldekideek tontorra egiteko?

Lehen saiakeran atzera egin behar izan dute baina oraindik badago denbora. Ez da erraza, negua oso gogorra da Himalaian eta egun batetik bestera erabat aldatzen da egoera. Azken kanpalekutik tontorrera 9 bat orduko bidea da. Goian izotz asko dago, izotz gogorra, eta haizeak jotzen badu, oso gogorra izango da, baina nik indartsu eta gogoz ikusten ditut hirurak, Alex, Iñaki (Alvarez) eta Simone. Alex eta Simone goi mailako alpinistak dira, munduko onenetakoak, eta asko ibili dira goi mendian neguan. Simone orain ezagutu det eta harrigarria da nolako maila daukan, nola irakurtzen duen mendia, nola prestatzen dituen estrategiak. Mendizale handiak dira. Tontorra lortzeko aukerekin ikusten ditut oraindik. Zorte handia opa diet, eta batez ere, denak onik itzul daitezela.

Azken hilabeteak oso mugituak izan dira Himalaian, K2n batez ere. Urtarrilaren 16an Sergi Mingote alpinista katalana hil zen. Egun berean 10 xerpak neguko lehen igoera burutu zuten. Mendiaren bi aurpegiak: gozoena eta garratzena.Bai zuzeneko harremana geneukan K2rekin eta gertutik jarraitu dugu han gertatutakoa. Simonek harreman zuzena zeukan hango espedizioarekin eta Sergi Mingote erreskatatu behar zenean berak mugitu zuen helikopteroa, Manasluko oinarrizko kanpalekutik. Egun gogorra izan zen, eta aldi berean pozgarria. Izugarri poztu ginen xerpek gailurra egin zutela jakin genuenean, merezi dutelako. Xerpek lan eskerga egin dute bizi osoan eta orain ematen du mahaian kolpea eman dutela esanez “hemen gaude”. Eta ez nolanahi gainera. 10 xerpak batera iritsi ziren tontorrera, horietako bat oxigenorik gabe, eta ondoren, hiru zuzenean jaitsi ziren oinarrizko kanpalekuraino. Txapela kentzekoa, behin eta berriz. Katmandura jaitsi nintzenean haietako batzuekin egon nintzen, erredurak zeuzkaten aurpegian eta izozteak hatzetan. Heroiak dira. Txapela kentzeko modukoa egin dute mundu mailan, eta hori hor geratuko da betiko.Otsailaren hasieran Atanas Skatov bulgariarra hil zen K2n eta handik gutxira Ali Sadpara, Juan Pablo Mohr eta John Snorri desagertu ziren. Alex Goldfarb amerikarraren heriotzaren berri ere Himalaian jaso zenuen.Bai Sadpara erreferentea izan da Alex eta Simonerentzat. 2016an Nanga Parbat elkarrekin eskalatu zuten. Oso albiste tristea izan zen. Goldfard, berriz, iaz Ama Dablamen ezagutu nuen. Lehen kanpalekuan elkarrekin egon ginen, eta bigarren kanpalekuan Dorre Gorria eskalatzen soka berean joan ginen. Aurten, zoritxarrez, Mingote hil zen eta handik gutxira Goldfard. Pastore Peaken ari ziren aklimatazio lanak egiten, ondoren Broad Peakera joateko. Lagunak buelta eman zuen baina Alexek aurrera jarraitu zuen eta handik gutxira arrakala batean aurkitu zuten haren gorpua.

Manasluko espedizioa amaitu gabe itzuli behar izan duzu etxera, mendi gidari ikasketei berrekiteko.Bai ia hilabete eta erdiren ostean, otsailaren 6an hartu nuen lur Loiun. Senideak eta lagunak agurtu eta biharamunean bertan Benasquera (Aragoiko Pirinioak) joan nintzen mendi gidari ikasketei berrekiteko. Martxoan amaituko da ikasturtea eta orain astebetez mendiko praktikak egiten izan gara han. Horregatik itzuli naiz espedizioa amaitu aurretik. Ikasketa ordu hauek egin egin behar nituen, ezin nituen atzeratu, titulua lehenbailehen atera nahi dudalako.

Benasquen astebete igarota, joan den astean bertan hasi zara uretan entrenatzen. Mendia eta itsasoa bateragarriak dira?Bi gauzak uztartzen saiatzen naiz baina egia da arraunak denbora asko kentzen digula. Ni 2009an hasi nintzen alpinismoan. Harrapatu egin ninduen. Mendiak lasaitasuna ematen dit, bizitzeko behar dudan modu bat da. Itsasoan egiten dudana lehia da. Erabat ezberdinak dira baina biak uztartzea izugarri gustatzen zait. Hala ere, menditik itsasora, txipa erabat aldatu behar izan dut orain.Forcanada (Benasque)Txikitatik ibili zara arraunean, talde handietan gainera: Urdaibai, Zierbena, Portugalete eta Deustutik pasatu ostean, Kaikurekin arituko zara aurten. Taldea kategoria gorenera eramatea da helburua?Erronka polita daukat, horregatik onartu nuen. Lanean hasteko gogotsu nago. Pandemiaren mugen barruan ea ondo moldatzen garen.Arraunean 20 minutuan egiten den ahalegina oso gogorra omen da. Antzik badu zortzimilakoetan egiten den esfortsuarekin?Oso kirol ezberdinak dira baina bietan burua eta gorputza indartsu eduki behar dira. Mendian, goi mendian batez ere, une askotan oxigenoa falta da, oso sentsazio gogorra da hori, indar handia behar da. Oinak eta eskuak minduta eduki arren, bizkarrean pisu handia eduki arren, burua hotz eduki behar da, burugogorra izan eta sufritzen jakin. Mendian elurrak ezagutu behar diren bezala itsasoan ondo irakurri behar dira haizeak, korronteak. Ni patroia naiz eta jendea eramaten ere jakin behar dut, psikologo lana egin behar dut nolabait (kar, kar) Gainerakoan, ezberdintasunak bistakoak dira, itsasoa zero mailan dago, eta mendia, berriz, 8000 metroraino, nahi den mailan (kar, kar)

                                                            Forcanada (Benasque)

Zer ematen dizu batek eta zer besteak?

Arrauna nire bizitzako puntu garrantzitsu bat izan da beti. Ni oso mugitua naiz, eta tentsioa eta lehia-grina askatzeko modua eman dizkit arraunak. Mendiak, berriz, lasaitasuna ematen dit, egunerokotasuna ordenatzeko leku aproposena da niretzat. Mendian ez dago ez semafororik ez seinalerik ez ezer, baina aldi berean errespetuz ibiltzeko lekua da, arnasa hartzeko lekua. Mendizale askok esaten dute, eta bat nator ni ere: mendiak ematen duena, mendian baino ezin da bizi.

Mendi gidari ikasketak egiten ari zara. Zer moduz doaz?

Oraingoz oso gustura nago mendi gidari ikasketekin: gauza berri asko ikasten ari naiz eta praktiketan %100 gozatzen. Etorkizunak zer dakarren ikusiko da, oraingoz ahalik eta gehien ikasi eta ahalik eta gehien disfrutatu nahi dut.

Arraunean patroi, eta mendi gidari ikasketak egiten. Taldeak gidatzeko gaitasuna ote da zure ezaugarria?

Ez dira inondik ere lan berdinak, baina badute antzik. Egia esan, orain arte, lagunekin joan naiz mendira. Lagun berri batzuekin ere hasi naiz joaten eta asko gustatu zait esperientzia. Eurek ahalik eta ondoen pasatzea izan da nire helburua. Arraunean, neurri batean, antzeko egoerak sortzen dira: taldekideak ondo ezagutu behar dituzu, pertsona bakoitza gidatzen jakin behar da, denok ez garelako berdinak. Itsasoan nire lana da ahalik eta ondoen gidatzea taldea eta eurei konfiantza ematea. Ni itsasoan naiz patroia, mendian laguna naiz. Mendia zaletasuna da oraingoz, ikusiko dugu hemendik urte batzuetara zer gertatzen den.

Arraun denboraldia hasi berri da baina seguru amaitzen denerako mendi proiekturen bat izango duzula jada buruan. Zerbait aurreratzerik bai? Zer mendi-amets dauzka patroiak?

Arraunean azaroan hasten gara entrenatzen. Nik zortea izan dut taldeak aukera eman didalako Manasluko espediziora joateko eta mendi gidari ikasketei eusteko. Lehia udan izaten da arraunean, 3 hilabetez topera arituko gara. Mendi kontuak pixka bat alboratu beharko ditut tarte horretan. Hala ere, etorkizuneko proiektuak beti daude buruan, baina oraingoz ezin ezer aurreratu (kar, kar). Eta mendiko ametsak? Mendian ibiltze hutsa amets bat da niretzat. Euskal Herrian, Pirinioetan zein atzerrian, oinez zein eskalatzen. Mendira joan ahal izatea, ametsak egi bihurtzea da niretzat.

   

Forcanada (Benasque)

Areatza y Cuervo desde Vitoria-Gasteiz

Para unos seran el Areatza y el Cuervo y para otros serán el Rosteta y el Arrieta... La verdad es que no me considero un purista de la toponimia, pero el caso es que entre los puertos de Vitoria y Zaldiaran, estas dos son las cimas principales que nos podemos encontrar de los denominados "Montes de Vitoria", muralla natural que al sur de Vitoria-Gasteiz separa la Llanada Alavesa de Trevino. La mayoría de las cimas son sobradamente conocidas en el ámbito montañero, y sobre todo por los vitorianos, debido a su proximidad y fácil acceso desde la capital, y más aun si se ha hecho alguna vez la prueba de fondo que organiza el "Manuel Iradier".

Mas info: https://zieft.blogspot.com/2021/02/areatza-y-cuervo-desde-vitoria-gasteiz.html

Vuelta de las murallas de Lokiz

Adelantado a la segunda casilla del 2021, hay muchas cosas que no cambian y precisamente no son las mejores las que se parecen quedar tal cual. Entre ellas sigue sin querer "caducar" la suscripción a la meteo revuelta y pasada por agua; que se va extendiendo como una plaga, recortando posibilidades de pillar la vuelta a está mala costumbre, y la vaticinan , con sus mas y sus menos, hasta casi cerrar la semana. "De Guatemala a Guatepeor" es lo que piensa la inmensa mayoría. Pero si cuatro gotas no son ni por asomo motivo suficiente para truncar la rutinaria vida del ciudadano medio. Por qué lo van a ser para acabar con los planes e ilusiones?

"Cerrando los ojos" ante el parte de meteo los primeros días, "fantaseamos" a lo largo de la semana con varios de los destinos que entran en el abanico de posibilidades ...

Crónica completa: Vuelta de las murallas de Lokiz

BULDER JAIZKIBELEN: UMEEKIN ESKALATZEN

Jaizkibeleko landetan gaude hirurok itsasoari begira, eta istant batez itxi ditugu begiak. Udagoieneko eguzkiak bere izpi gozoekin agurtzen gaitu, badoa bere amagana, mendebalderantza erretiroa hartzera. 

Egun ederra bizi izan duguna, zinez, kresal, harri, ume eta lagunez inguratuta.

 

Urteak dira ez dudala bloke eskalada praktikatzen eta, egia esan, inoiz ez nau gehiegi erakarri eskalada mota honek. Betidanik pentsatu izan dut lesiboa, gogorra eta izugarri fisikoa dela, hala ere, sare sozialei esker, aspalditik jarraitzen ditut modalitate honetan ibiltzen diren mundu osoko eta Euskal Herriko bloke eskalatzaileak. Bestalde, gehienetan sokarekin “dantzan” dabiltzan lagun eta ezagun askok sokarik gabeko eskalada hau ere noizean behinean jolasa bailitzan praktikatzen dute. Euskal Herrian aspalditik ezagutzen dugu blokea, baina gurean orain hamar bat urtera arte leku sekretu eta bakan batzuetan besterik ez zen praktikatzen; jakin badakigu inor ez dela profeta bere herrian. Gaur egun, ordea, gero eta zale gehiago erakartzen ari den eskalada mota dugu hau, izan ere, Larraona eta Jaizkibel bezalako guneak izugarri hazi eta espainiar Estatuko erreferente bihurtu dira.

Artikulu edo kronika honen izenburuari erreferentzia eginez, esan behar dut orain urtebete pasatxo bizitza erabat aldatu zitzaigula gure umearen jaiotzarekin. Onerako jakina. Guraso moduan, bere etorrerak ordura arte ezezagunak ziren ateak zabaldu zizkigun, eta ordutik mendia, natura, eta eskalada uztar ditzakeen orekaren bila gabiltza. Nire ustez, hor dago gakoa; orekan, alegia. Batzuetan erraza da, beste batzuetan, berriz, nekez lor daitezke gure buruan aurreikusten ditugun harri-proiektu eta amets guztiak. Egia esan, ez naiz oso aholku zalea, baina bidetik zerbait ikasi badut zera da: familian eskalatu nahi baduzue, ez zaitezte etxean geratu, inor ez baita zuen bila joango. Guri, behintzat, jarrera proaktiboa eta iniziatiba izateak begiak zabaldu zizkigun oso-osoan, izan ere, hurrengo lerroak jarrera horren ondorio dira. 

JAIZKIBEL

547 metrorekin Jaizkibel Gipuzkoako ipar-ekialdean dagoen mendia dugu, Higer lurmuturretik Pasaiako badiaraino doan mendilerroa hain zuzen, eta ekialdetik mendebaldera erliebe gorabeheratsua osatzen du. Mendiaren eremuak Hondarribia, Lezo eta Pasaia udalerrietara zabaltzen dira. Bestalde treking egiteko hamaika aukera desberdin eskaintzen dituen naturgunea da. 

Eskaladari dagokionez, orain hamar bat urte eskalatzaile talde batek ezagutzera eman zituen hango bulder problema batzuk interneteko orrialde baten bidez, eta geroztik izugarri hasi den gunea dugu. 2011-2012. urtean Jaizkibeleko eskalada-gida atera zuten, baina nik dakidala ordutik ez da bigarren ediziorik kaleratu. Hala ere, Interneteko blog desberdinetan arakatuz gero, edota Facebookeko Jaizkibel Boulder taldean sartuta, nahi besteko informazioa lor daiteke hango harrietara inguratzeko. Geuk, behintzat, Facebookeko orrialdera jo genuen informazio bila, izan ere, ez genekien ezer hango parajeen inguruan: non lo egin, aproxa, ura, eguzkiaren kokapena, sektoreak, harrien tamaina eta zailtasuna… txalotzekoa da informazio hori guzti hori biltzeko ardura hartu dutenen lana; zer esanik ez bulder problemak zabaltzeko eta ingurua garbitzeko hartu zutenen erantzukizuna. Eskerrik asko.

Iturria: Boulderjaizkibel.blogspot.com 

KRONIKA

Larunbata. Asteotan aiko-maiko ibili ostean, azkenean, furgonetari hautsa kendu eta aspaldiko partez alabatxoarekin eskalatzera joatea erabaki dugu; 17 hilabete ditu eta bizi-bizi dago, orain ez bada noiz joango gara ba? Gainera orain dela urteak ikusi ez ditugun lagun batzuk animatuko zaizkigu euren semetxoarekin. Piloa poztu gara euren erantzunaren berri izan dugunean, gutxitan egoten baikara umeak dituzten lagunekin; are gutxiago eskalatzen duten lagunekin. Bestalde, pandemiak ez du horrelako planak egiteko beta handirik eskaintzen, baina probintzien arteko “ateak zabalik” daudela aprobetxatuz, Jaizkibelera joatea erabaki dugu. Interneten apur bat arakatu ostean, jakin dugu Hondarribian, Guadalupeko santutegiko atzeko partean, lo egiteko aproposa den parking erraldoia dagoela. Horrelakoetan, furgonetarekin gaua egiteko lekua bilatzerakoan zalantzak etor litezke, izan ere, aspaldion isun nahikotxo jartzen dabiltza baimendutako lekuetatik kanpo lo egiteagatik. Hala, parkinera heldu eta autokarabana nahikotxo zeudela ikusita, patxadaz hartu dugu: gure txokoa aukeratu, afaria prestatu eta bost izarretako ilunabarraz gozatu dugu. Gaua ere kategorikoa izan da, bai horixe! Hotz eta ihintza bota duen arren, oso gustura egon gara, eta ondoen gure umea.

 

Hondarribiako parkinetik

Igandea. Eguzkia itsasotik jaio da, eta nahiz eta behe lainoak bere izpiei irteteko betarik ez dien eman, eguraldi bikaina dakarrela jakiteak izugarri animatu gaitu. Internet ez dabil oso ondo, beraz mugikorrean gordetako krokisei esker aukeratutako sektorera zelan abiatu aztertzen aritu naiz kafearekin batera. Lagunak jakinaren gainean daude eta gure asmoen berri eman diegu jada, hau da  Munandi eta Namaste eskalada sektoreetan ikusiko dugu elkar. Aitortu behar dut inoiz umearekin eskalatzera joan garenean, sektorearen aukeraketa nahiko zaila iruditu zaidala, izan ere, umea ahal denik eta ondoen, erosoen, edota seguruen egotea nahi dugu. Zoritxarrez, behin baino gehiagotan buelta eman behar izan dugu. Tira, jokoaren arauak dira, ezta? Gure kasuan, Jaizkibelen, a priori hurbilketarik errazena eta espaziorik erosoena eskaintzen duten sektoreak aukeratu ditugu; baliteke hauek baino askoz aproposagoak egotea, baina hango parajeak ezagutu ezean…

11:00ak inguru dira, eta eguzkiak epeldu du giroa. Gure gaueko parkinetik urrun samar geratzen denez eskalada gunea, furgoa hartu eta 4km gidatu dugu errepidearen eskumatara ikus daitekeen pista bat aurkitu arte. Eskaladarako tramankulu guztiak prest ditugu honezkero, baina umearen motxilatxoari errepaso on bat eman diogu garrantzizko zerbait uztearen beldur: kremak, tuperrak bazkariarekin, ura, pardelak, txupeteak, mantatxoak, jostailuak…eta abar.  Konturatu orduko oinez ari gara, eta, noski, umea bere mendiko-motxilan sartuta gozo-gozo. 

 

Sektoreko aprox.

Hasiera batean nahiko argi izan dugu norantz abiatu behar ginen, gidako erreseinak (Internetetik hartuta) nahiko argiak baitira. Bistak izugarri politak dira, eta nekez azaldu daitezke hitzen bidez. Aurrez aur Kantauri itsasoa guri begira dugu, eta gehien bat gora-behera egiten duten landak ikusiko dituzte gure begiek. Ezkerretara pinudi handia dago, non – gidak horrela dio – sektore ederrak bezain gogorrak aurki daitezke, eta eskumatara beste baso bat barrunda daiteke. Oharrek diote 15-20 minutuko paseotxoa dela aproxa, baina dagoeneko birritan galdu gara pinu eta pottoka artean. Harri askorik ez da ikusten ingurumarian, eta, berez, begietatik ihes egiten duten ehundaka harri barreiaturik daude ingurunean. Azkenean, 45 minutu eta atsedenaldi parea hartu ostean, aurretik fitxatuta geneuzkan sektoreetara heldu gara. Pandemiaren erruz eskalatzaile gutxi ibili da Jaizkibel inguruan, hala, sasitza izugarri hazi da eta lehen irekita eta garbi zeuden bideak orain naturak estali ditu. Umea oso ondo portatu da, eta nahiko entretenituta egon da han-hemenka ikusi ditugun ardiei eta mendizaleei begira. 

Gorago esan bezala, gaurkoan Namaste eta Munandi sektoreetan eskalatzea erabaki dugu. Berez, lehenengoa bide nagusitik, mendizaleek jarraitu ohi duten bidetik, metro gutxi batzuetara dago, baina esan bezala, hasiera batean naturak ostendu egin digu. Bista itzelak dituen sektore txikia da, eta gidak dioen moduan eguerdi inguruan eguzkiak jotze du. Umeekin egoteko nahiko aproposa iruditu bazaigu ere, gaur egun sektorea iratxez eta sasiz inguraturik dago, – Interneten ikus daitezkeen argazkietan ez bezala – eta haiekin jolasteko edota askatasunez mugitzeko dugun espazioa nahiko mugatua da. Argi dago, bertan gozatu nahi duenak edo besteei gozarazi, ordu batzuk sartu beharko ditu garbitzen, izan ere, garbiketa ere bada eskaladaren arlo garrantzitsua.  Horren harira, aldean neramatzan makil batzuekin sektoreko sarrera garbitu dut ahal izan dudan neurrian.  Eskalada problemak nahiko errazak dira, baten bat salbu, eta nahi izanez gero, punta batetik bestera zeharkaldia egiteko aukera eskaintzen digu haitz nagusiak. 

Garbiketa

Heldu eta ordu erdira ahots batzuk entzun ditugu, eta gure harridurarako umeekin datozen familia bi batu zaizkigu sektorera. Gure lagunak heltzear egongo dira, baina estaldurarik gabe gaudenez, ez dago jakiterik. Horrek, zinez, misterio eta abentura kutsua ematen dio gaurko egunari. Eskalatu eta, batez ere, umeei jaramon egin bitartean, eskaladari buruz nahikotxo hitz egin dugu heldu berriekin; tira, umeekin eskalatzeari buruz hizketan aritu gara. Ezagutu berri ditugun gurasoei ere gure antzera gertatzen zaie, eta sarritan nahiko bakarrik ikusten dute euren burua horrelako planak egiteko. Laburbilduz, guri gertatzen zaigun legera, eurek ere blokean aritzeari errazagoa eta praktikoagoa irizten diote. Egia esanda, horrelako elkarrizketek mesede handia egiten digute nire bikoteari eta niri, azken batean, konturatzen zara guraso eta eskalatzaile moduan sortzen zaizkizun zalantzak eta beldurrak beste askori gertatzen zaizkiola; askoren mina, zoroen atsegina.

Munandi sektorea

Handik eta ordu batera, sektorea nahiko txiki geratzen zaigula ikustean, Munandi izeneko sektorera jaistea erabaki dugu. Basotik maldan behera bi minutu eskas daude batetik bestera. Halako batean, gurekin elkartu behar ziren lagunak maldan gora ikusi ditugu, euren umea ere motxila barruan bilin-balan doala. Ia-ia agurtzeko astirik gabe beheko sektorean “oinarrizko kanpalekua” instalatzeko proposamena egin diegu, askoz erosoago egongo garelakoan. Esan eta egin. Motxilatik estera izugarri handia atera dut, eta bertan jarri ditugu umeak. Eurak, adi-adi, euren gurasoen joan-etorriak aztertu nahian dabiltza. 

Lastotxapel (6b+)

  

Iturria: Facebookeko Jaizkibel Boulder orrialdea

Oraingoan bete-betean asmatu dugula esango nuke, izan ere, bloke ederrak ditugu inguruan, batzuk oso errazak – hasi berrientzako modukoak –, eta beste batzuk nahiko gogorrak. Beste sektorearen aldean, hauxe apur bat ospela da, eta urriko eguzkiak nekez berotzen du jada.  Blokeei dagokienez, 6b eta 6c arteko problema desberdinak probatu ditugu, baita berotzeko V graduko batzuk ere. Halaber, harriaren kalitatea oso ona da, hareharri itsaskorra. Esan behar dut, han, Jaizkibeleko basoan barna, lagun eta umeekin galduta, istant batez oso sentsazio bitxia sentitu dudala. Batetik, lagunenganako begirunea eta esker ona sentitu dut, gurekin horrelako momentu gozo bezain ederra partekatu nahi izateagatik, eta bestetik, plazerra. Niretzat, aita moduan, bizitzaren arnasgunetzat ditudan momentuak seme-alabekin bizitzeak ez du preziorik.  

  

Munandi (6b) + bariantea (6a+/?)

Gerora, goian utzi ditugun familia biak sortu dugun txokora batu zaizkigu, baita bakar-bakarrik etorritako frantsez bat ere. Eta han, nonbait eta nolabait, eskaladaz eta familiaz gozatu dugu.  Horrelakoetan gertatu ohi den bezala, arin joan zaigu eguna eta konturatu orduko alde egin behar dugu. Gure lagunak han utzi ditugu, zoriontsu, egun zorgarri honen azken tantakadak edaten harri eta kresal artean, laster berriro elkar ikusiko dugun itxaropena galdu gabe.

Hurren arte!

Anboto (1331m) el blanco tesoro.

El ascenso en condiciones invernales al Anboto (1331m) es toda una experiencia, la vez inicial subimos desde Urkiola, y he ascendido en otro par de ocasiones sobre el blanco manto desde Arrazola: la primera desde esta vertiente en solitario abriendo una profunda huella, y la siguiente acompañado. Desde esta ladera Norte, nos espera el ascenso por dónde se suele hacer el kilómetro vertical, ascendiendo por Anboto Sakona, más de 1000m más arriba nos espera el buzón en forma de aizkora. En esta ocasión me acompañan Pablo y Lur.

Impresionante nevada


Ambiente



Ver reportaje completo: https://igertu.blogspot.com/2021/01/20210112-anboto-1331m-invernal-por.html

El Alluitz más alpino

Ascensión clásica como espectacular a la cumbre del Alluitz que en invierno toma un ambiente superior. Hace cinco años ya ascendimos por la canal de Askafe y todavía nos queda pendiente ascender por el Sur.

Contrastes


Alluitz visto desde el Astxiki


Contrastes



Ver reportaje completo: https://igertu.blogspot.com/2021/01/20200111-alluitz-1034m-y-astxiki-785m.html

Invernal al Ganekogorta, el vigía de Bilbao

Aprovechando la serie invernal, apurando el tiempo nos acercamos hasta la cumbre que domina el Botxo, el Ganekogorta. Un llamativo cordal que no pasa desapercibido desde el Biderdi (877m) hasta el Gallarraga (902m), su espinazo se extiende de Este a Oeste, destacando una inclinada ladera Sur, donde a causa de las grandes nevadas hay gran acumulación de nieve coronada por unas potentes cornisas que auguran algún alud, es por eso que no es recomendable transitar por la senda de la fuente del Espino que recorre en horizontal esta ladera. Cornisas


Descendiendo con el botxo al fondo


Se mete el sol



Ver reportaje completo: https://igertu.blogspot.com/2021/01/20200108-biderdi-877m-y-ganekogorta.html

Menditxiki. Kurtzegan desde Sendegi (Orozko)

La idea era salir a pisar algo de nieve cumpliendo con las restricciones de movilidad. Ya que ibamos con txikis, nos pareció que el cordal del Oderiaga podría ser lo mas accesible, y la idea era ir hasta donde nos dejara la meteo y/o las ganas de los txikis. Al final, por ganas podríamos haber tirado por lo menos hasta el Kolometa, pero dado la mala meteo (lluvia, viento, frio...)que entró a mediodia nos pareció que con haber llegado hasta el menhir de Kurtzegan era suficiente. Pese a eso, nos quedo una salida de 8km y 500m de desnivel positivo, perfecta para hacer con niños/as.

Mas info: https://zieft.blogspot.com/2021/01/menditxiki-kurutzegan-desde-sendegi.html

2021/01/07 Gorbea (1482m) desde Lanbreabe

Visitar la cumbre más alta de Bizkia y Álava en invierno es una auténtica experiencia, la visión de la cruz del Gorbea con su cencellada invernal con todo lo que nos rodea a nuestros pies,...hay que vivirlo. En esta ocasión hay gran cantidad de nieve y dejaremos el vehículo en cotas bajas (300msnm) para abordar un ascenso bastante directo. Bordeo del Aldamin por el Este


En la cumbre con la cruz vistiendo sus mejores galas



Ver reportaje completo: https://igertu.blogspot.com/2021/01/20210107-gorbea-1482m-desde-lanbreabe.html

ORTZANZURIETA desde ORREAGA/RONCESVALLES. 3-1-21

 

Aprovechando que tenemos la nieve cerca de casa, nos vamos, Natxo, Mikel, Carlos y yo al paraíso de Orreaga/Roncesvalles, donde podemos disfrutar de lo lindo, con la  impresionante cantidad y calidad de nieve que tienen sus bosques, todo un paraíso para la practica del esquí de travesía. Comenzamos en el parking, detrás de la colegiata, desde allí comenzamos a seguir la pista que va paralela a la regata Arrañosin, poco a poco nos vamos remontando el barranco de la regata y en medio de bosque mágico, solo disfrutar del silencio de ese bosque nevado es una maravilla. Llegamos al camino de Santiago y por él subimos hasta el collado Lepoeder, que nos recibe con una cerrada niebla. Aquí decidimos subir hasta la cima de Ortzanzurieta, la cual nos recibe con cielo azul y sol.Una vez en la cima, pequeño descanso, quitar focas y a disfrutar del descenso, que lo hacemos por la vertiente sur oeste, primero por una pala, antes del bosque, con una nieve excelente, nos metemos al bosque y continuamos bajando en divertida y buena bajada. Pero cometemos el error de irnos para la izquierda, que nos pareció más limpio, al principio bien pero luego nos metemos en el barranco de la regata Ortxola, y cada vez se va estrechando más y más, y comienza a caer pequeñas regatas a la principal, regatas que tenemos que cruzar, lo que nos obliga a quitar esquís, y así varias veces, al igual que la regata principal

El repor completo en :    http://covaloria.blogspot.com/2021/01/ortzanzurieta-desde-orreagaroncesvalles.html

2021/01/06 Itxina, un auténtico regalo de reyes

Visitar el macizo karstico de Itxina en estas condiciones es una experiencia única. Aprovechamos para salir del barrio de Urigoiti para aproximarnos a la fortaleza rocosa.

Primero pasaremos junto a las Atxas de Itxina


Para llegar al Ojo de Atxulaur


Adentrándonos en un paraje de ensueño


Llegando hasta Superlegor, una de las moradas de Mari



Ver reportaje completo: https://igertu.blogspot.com/2021/01/20210106-ojo-de-atxulaur-y-cueva-de.html

2021/01/05 Txarlazo (933m) invernal

Esta nevada nos ha dejado un paisaje espectacular, nos desplazamos hasta Orduña para subir al Txarlazo, cumbre comunmente conocida como "la virgen", ya que en su cima hay un monumento de un árbol de 25m de altura y encima aparece esculpida una imagen de la virgen.

Aquí estuvimos hace casi 7 años cuando subimos por el Fraile y descendimos por el portillo de Goldetxo, en esta ocasión volvemos Jurgi y yo, para iniciarse con las raquetas y jugar en la nieve.






Ver reportaje completo: https://igertu.blogspot.com/2021/01/20210105-invernal-al-txarlazo-933m.html

Trailrunning. Parc Natural del Montnegre i el Corredor (Catalunya)

Aprovechando una de las ventanas de confinamiento que permitían salir de Euskadi, nos acercamos hasta Catalunya a visitar a la familia. Aunque el plan inicial era haber hecho una circular por Montserrat, las limitaciones de movimiento no permitían salir de la comarca del Maresme, o sea que nos limitamos a subir a su techo comarcal (Turó d'en Vives) en una circular desde Sant Iscle de Vallalta. Y ya que la ruta y los caminos lo permitían, lo hicimos en la modalidad de trailrunning.
Aunque siempre recomiendo usar el GPS en rutas con muchos caminos, pistas, cruces, etc, en este track indicar que utilizaremos para la subida parte del GR5-Sendero de los Miradores o de los Parques Naturales, que desde Sitges va hasta Canet de Mar. Y nosotros en este caso, seguiremos el trazado de la etapa 12 (Sant Martí de Montnegre- Canet de Mar), pero en el sentido "ascendente", desde Sant Iscle de Vallalta hasta justo debajo del Turó de la Freixa. Luego ya para la bajada si que es recomendable tirar de "navegación" para volver al punto de inicio de la ruta ya que el camino que seguimos en la bajada puede inducirnos a ir hasta Can Ginebre y de ahi tener que volver por carretera hasta Sant Iscle.

Mas info: https://zieft.blogspot.com/2021/01/trailrunning-parc-natural-del-montnegre.html

2021 hasteko, Elurraz gozatzen etxetik gertu

Aspaldian blogean sarrerarik egin gabe, mendiari edo mendi eskiari dagokionez aparteko irteerarik egin ez dotenez, aipatzekorik ez da egon eta. Aitatasuna, lanbide aldaketa, baserriko lanak, gauza asko batera etorri dira. Baina 2021 berri honetan bada aipatzekorik. Covidak, inguruko bazterrak ezagutzeko aukerak eman dizkigu, eta kasualki, piriniotara atera ezin garen honetan, elurra etxean bertan edukitzeko zortea ere eduki dogu.

Egunotan etxetik gertu egindako irteeren laburpentxo bat ikusi dezakezue pirukeriak blogean